De haak, die verschrikkelijke haak. En die nare man die aan die haak vastzat. Je begrijpt al; mijn herinneringen aan zwemles zijn niet al te best.
Sterker nog, mijn ouders moesten mij omkopen met autootjes (die ik achteraf kreeg als ik goed mijn best had gedaan, of eigenlijk: als ik überhaupt nog naar zwemles ging zonder een groot drama te maken). Als ik daarvoor was gezwicht en op mijn rug in dat water dreef, klopte er niets van. Mijn beenslag niet, mijn armslag leek al helemaal nergens op en mijn buik kwam niet boven het water (het is me nu nog niet duidelijk waarom dat per se moest). Maar dat móest en als je dat niet deed, dan stond daar die grijze badmeester met zijn strenge bril en zijn grote haak en die prikte dan in je rug.
Is het daarom dat ik nog altijd kippenvel krijg als ik De stem van het water zie van Bert Haanstra? (Het antwoord is overigens nee; het is gewoon een steengoeie documentaire).Voor wie mee wil huiveren... echt tranentrekkend wordt het vanaf 3 minuut 35. En die stem van die badmeester, brrr. Zet je geluid maar lekker open ;-)
2 opmerkingen:
Prachtverhaal! Hebben wij soms op dezelfde zwemles gezeten... Ik heb er in ieder geval erg van genoten! En inderdaad, ook het filmpje is om van te smullen.
Wie weet, lagen we wel samen in het water (of stonden we samen aan de kant te bibberen ;-) Bedankt voor je compliment!
Een reactie posten