Zeepwater beëindigt zwangerschap

...het vonnis tegen Gertrudis Suijkerbuijk...

Je ziet ze niet terug in de dagvaarding maar bij het lezen van het vonnis voel je dat er heel wat tragische verhalen schuilgaan achter de praktijken van Gertrudis Suijkerbuijk uit Eindhoven. Deze mevrouw "behandelde" in de jaren dertig van de vorige eeuw vrouwen die ongewenst zwanger waren. Deze stukken van de Arrondissementsrechtbank in Den Bosch zijn nu openbaar.

Het kostte je tien of vijftien gulden en dan bracht mevrouw Suijkerbuijk door het "zwart hoornen uiteinde van een spuit" lauw zeepwater bij de te behandelende vrouwen binnen. Een dag later kwam het vruchtje los en op die manier eindigde de zwangerschap. Jacoba Straver werd op die manier vaker behandeld in 1933 en 1934 omdat zij nog niet wilde trouwen en het kindje niet wilde houden.

...uit het vonnis...

Maar opzettelijk een zwangerschap beëindigen en daarvoor "eenig geld in betaling" aannemen, is een misdrijf (alhoewel Gertrudis volhield dat ze "maar" vijf gulden voor kreeg). Gertrudis Suijkerbuijk wordt 4 november 1937 schuldig bevonden aan "opzettelijk uit winstbejag eene vrouw een behandeling doen ondergaan te kennen gevende dat daardoor zwangerschap kon worden verstoord, meermalen gepleegd." 

Zij krijgt een gevangenisstraf van acht maanden. Bovendien moeten aanwezige stukken van overtuiging (namelijk de spuiten) "als hebbende gediend tot het plegen van de bewezen verklaarde feiten" worden vernietigd.

Zingen voor bisschop Bekkers

Heel Rooi was uitgelopen, op de dag dat Wilhelmus Marinus Bekkers, pas tot bisschop gewijd, zijn geboortedorp bezocht. Het BHIC heeft een hele serie foto’s van dat gebeuren in zijn collectie en daar valt op hoe enthousiast de mensen waren. 

Dat had niet alleen met Bekkers’ Rooise afkomst te maken, maar zeker ook met zijn persoonlijkheid. Bisschop Bekkers was rond 1965 het gezicht van de katholieke kerk in Nederland en dat was toen een vriendelijk gezicht. Op deze foto wordt hij, staande in de kiosk op de Markt, toegezongen door de schooljeugd. Deze meisjes, vergezeld van hun leerkracht, gaan zo te zien helemaal op in hun lied.

Wij van Brabant Bekijken verrassen je hieronder graag op nog een paar mooie foto’s uit deze serie…

Wil je meer weten over Monseigneur Bekkers? Kijk dan hier. Of kijk naar het filmpje van de begrafenis van de geliefde bisschop. Zet je luidspeker open want de muziek van Albinoni mag hierbij niet ontbreken. Ben je geïnteresseerd in zijn geboorteplaats, bezoek dan ook eens het online geschiedenisboekje van Sint-Oedenrode.

Een zeeheld uit Schijndel



...portret van Jan van Amstel...

Hij streed aan de zijde van zeehelden als Tromp en De Ruyter en kreeg zelf ook een standbeeld: Jan van Amstel, een zeeheld uit Schijndel.

Jan van Amstel beschouwde zichzelf als afkomstig van Schijndel en zo is hij ook de geschiedenis ingegaan. Maar hij werd geboren in Gemert, waar hij op 12 december 1618 werd gedoopt. Hier bracht Jan ook zijn jeugd door totdat zijn moeder, die uit Schijndel kwam, in 1633 van haar ouders een herberg met brouwerij in het centrum van Schijndel erfde.


Het gezin verhuisde daarop van Gemert naar Schijndel. Niet lang daarna kon Jan, vermoedelijk dankzij een schatrijke Amsterdamse peettante (uit het burgemeestersgeslacht Bicker), aanmonsteren bij een koopvaardijschip in die stad. Ver weg van het Brabantse land groeide hij uit tot kapitein op verschillende oorlogsschepen, die werden ingezet om de Hollandse handelsvloot te beschermen.


...de Steenen Kamer...



En zo raakte hij verwikkeld in verschillende zeeslagen, die hij weliswaar niet helemaal ongeschonden, maar in elk geval altijd levend wist door te komen. Hij streed aan de zijde van Tromp en De Ruyter in de Tweede Engelse oorlog (1665-1667). Maar ondanks deze totaal andere wereld bleef hij denken aan Schijndel, waar hij in 1667 een huis kocht, dat de Steenen Kamer werd genoemd.



...monument voor Van Amstel...



Nadat hij in 1668 tijdens de uitvoering van een nieuwe opdracht gewond was geraakt, werd hij naar dit huis in Schijndel gebracht. Daar zou hij op 29 september 1669 overlijden. Hij werd begraven in de Sint-Servatiuskerk, waar zijn grafsteen met daarop een gedicht van Vondel nog steeds te bekijken is. Op de plaats van de Steenen Kamer werd op 29 juni 1897 een monument voor Jan van Amstel onthuld.

Benieuwd naar het lied over Jan van Amstel? Klik dan hier en kijk bij reacties.

Lady Di had een voorgangster

Koningin Astrid, slechts één jaar koningin van België

Weet je nog wat je deed op de dag dat je hoorde dat the people’s princess, Lady Di, in Parijs verongelukte? Of waar je was op de dag van haar begrafenis? Heel de wereld was in shock en nam sprakeloos de tragische televisiebeelden in zich op. Een mooie parallel kan getrokken worden met een vergelijkbare historische gebeurtenis die ruim een halve eeuw daarvoor plaatsvond. Als je het met je hoogbejaarde moeder of tante hebt over koningin Astrid, dan is de kans groot dat ze beginnen over de tragische dood van deze geliefde koningin. Via een van de openbaar geworden archiefstukken van de familie Van de Mortel – De la Court, komt deze droevige herinnering weer boven drijven.


Astrid Sophie Louise Thyra wordt op 17 november 1905 in Stockholm geboren als dochter van prins Karel van Zweden en Prinses Ingeborg van Denemarken. Op 10 november 1926 trouwt ze met de Belgische kroonprins Leopold. Als ze officieel als zijn verloofde in Antwerpen aankomt, vergeet ze even alle ceremonieel en vliegt ze spontaan ‘haar’ prins om de hals. Daarmee heeft ze het Belgische volk meteen in het hart gesloten. Na de dood van koning Albert I in 1934 wordt Leopold koning en Astrid koningin. Als koning Leopold tijdens een vakantie van het paar op 29 augustus  1935 in het Zwitserse Küssnacht am Rigi de macht over het stuur van zijn auto verliest, komt Koningin Astrid daarbij op tragische wijze om het leven. Ze is dan pas 29 jaar oud en net een jaar koningin. Niet alleen België, maar ook Nederland was dat jaar in rouw gedompeld en treurde om de jonge koning die met zijn twee prinsjes en het prinsesje achterbleef.
Wat begon als een sprookje eindigde in een nachtmerrie.

Veel dichters hebben hun emoties over het overlijden van Koningin Astrid de vrije loop laten gaan en hun pennenvruchten gestuurd naar de familie Van de Mortel – De La Court, omdat deze een vriendschappelijke relatie onderhield met het jonge Belgische koningspaar. In het archief zitten gedichten van Bauke Bakker, Jan Bossert, Hubrecht den Engelsman, Henriël en Maurits Uyldert. Net als zanger Elton John, die na het overlijden van 'zijn' Princess Diana ‘Candle in the Wind’ schreef…

Hieronder een gedicht dat “eerbiedig opgedragen werd aan Mevrouw van de Mortel en de Nederlandsche Vrouwen ter herinnering aan Koningin Astrid.”

Beatrix, Oranje... in Veghel

Ook gegrepen door het verhaal over Beatrix, Oranje onder vuur? In 1972 bezocht de toen nog prinses Beatrix de Mars in Veghel. We hebben hiervan een aantal mooie foto's in huis maar mooie verhalen ontbreken nog. Wie weet meer?

In 1972 brachten toen nog prinses Beatrix en Prins Claus een werkbezoek aan Mars BV in Veghel. Het bedrijf vierde in dat jaar het 10-jarig bestaan in Veghel. De prinses ontvangt op de foto's uit handen van het dochtertje van burgemeester Van Weegen bloemen en drie prachtige poppen, gemaakt door het Instituut voor Kunstzinnige Vorming in Veghel. Beatrix vertrekt onder toeziend oog van een heleboel werknemers... Wie stond er tussen en weet meer te vertellen?

Of ben je benieuwd naar de tv-serie over Beatrix? Kijk dan hier verder:

Noodopvang in de Citadel

De Citadel in Den Bosch: in januari 1926 een toevluchtsoord voor watervluchtelingen, nu een veilige plek voor minnaars van cultuurhistorie

De afgelopen dagen zuchtten delen van Nederland weer onder het hoge water. Ditmaal was het hoge noorden de klos en ontsprongen de grote rivieren de dans. In januari 1926 was het beeld geheel anders. Grote delen van het Gelderse rivierengebied en de noordrand van Brabant verdwenen toen onder water.

Reeds in december 1925 was het peil van de Maas gestegen tot onrustbarende hoogte. Op Oudejaarsdag stak bovendien een zware storm op die het water extra opzweepte. De dijk bij het Gelderse Overasselt bezweek en vrijwel heel de regio Maas en Waal liep onder. Doordat de Maas bleef wassen, braken op 2 januari 1926 ook de dijken bij Cuijk, Sint-Agatha, Oeffelt, Beugen en Boxmeer. Via de Beerse Maas verplaatste de vloedgolf zich ook in de richting van ’s-Hertogenbosch en de Langstraat.

’s-Hertogenbosch was één van de plaatsen van waaruit de hulp aan het getroffen gebied op gang kwam. De stad ontving tevens een stroom vluchtelingen, vooral uit het Gelderse. In De Citadel, toen een kazerne, werd noodopvang geregeld. De foto is daar gemaakt en werd gepubliceerd in de Katholieke Illustratie. Het bijschrift: “Een moeder, die met haar talrijk kroost uit haar woning moest vluchten en in de Citadel-kazerne te Den Bosch een onderdak vond. De kleuters aan den maaltijd”.

Ontworpen als een door water omringd fort heeft De Citadel altijd iets met het natte element gehad. De huidige bewoner van deze vesting, het BHIC, zet die traditie voort: met de Brabantse waterkaart!

Bron: Katholieke Illustratie, januari 1926, Stadsarchief 's-Hertogenbosch.

"Zwarte heks" pleegt dubbele moord

...het vuistdikke dossier over Maria...

Ze was geen goede moeder, dronk te veel en papte aan met andere mannen. Maar op 23 november 1936 gebeurt er iets ingrijpends: dan pleegt Maria Clara van Helden een dubbele moord. In haar dossier van het Gerechtshof in 's-Hertogenbosch, 1930-1939 staat tot in detail beschreven hoe de moorden zijn gepleegd. Compleet met foto's van de slachtoffers. Vanaf nu is dit openbaar.

Maria, bijgenaamd de Zwarte Heks, leidt een rommelig leven. Haar huwelijken houden geen stand en haar kinderen willen al snel weinig meer te maken hebben met hun harteloze moeder die vaak slaat, liegt en steelt.

Maria werkt in 1936 als huishoudster bij Ferdinand Buizers. Wat er precies die noodlottige ochtend gebeurt, is lastig te achterhalen. Maria heeft meerdere versies van het verhaal waaronder die dat ze Ferdinand aan het scheren was en hem toen per ongeluk zijn keel doorsneed.

Hoe Dina Senden aan haar einde kwam, is voor Maria vaak ook een raadsel. Feit is dat de politie twee levenloze lichamen aantrof en dat er niet zachtzinnig te werk was gegaan. "Er bevonden zich vele bloedspatten, zelfs tegen den schoorsteen en daar aanwezige stoelen." En die beschrijving gaat nog maar alleen over Dina. Over Ferdinand wiens schedel wordt ingeslagen en de keel wordt doorgesneden, worden de details alleen maar bloederiger.

...een foto uit het dossier zonder bloedspatten; het huis waarin de moorden zijn gepleegd...

Wie meer wil weten over deze moorden of over de moordenaar kan nu terecht in de stukken van het Gerechtshof want vanaf deze maand is dit openbaar. (Ben wel gewaarschuwd, want de beelden zijn schokkend). Blijft voor ons een belangrijke vraag liggen. In het dossier zitten ook foto's van Maria en van haar slachtoffers. Het materiaal is allemaal vrij inzichtelijk en dus openbaar maar wij voelden toch lichte huivering dit zomaar te tonen. Een archief is dan wel openbaar, ethiek is ook een element waarmee wij rekening dienen te houden. Of niet? Wat vind jij?

De magie van foto en film

Het is 1898. Langs de berg van de Veghelse standerdmolen trekt een soort processie. Er klinkt ook muziek van Harmonie De Unie.  

Reden genoeg voor veel buurtbewoners om de straat op te gaan. Maar dan zien zij een fotograaf, niet met een telefoon, maar met zo’n grote kiekkast plus doek eroverheen. Vanaf dat moment kunnen de muzikanten blazen wat zij willen, de aandacht van de omstanders zijn zij kwijt. Ook een aantal mensen in de stoet is afgeleid. We zijn getuige van de magische aantrekkingskracht van de fotografie. Toen kon je daar in Veghel nog de blits mee maken…

We denken trouwens dat er groot feest in Veghel was ter gelegenheid van de inhuldiging van Wilhelmina. Wist je trouwens dat de eerste echte "Koninginnedag" uit de geschiedenis van het Koninkrijk der Nederlanden de inhuldiging van Wilhelmina was op 6 september 1898? Dit was tevens de eerste belangrijke gebeurtenis die in Nederland op film werd vastgelegd? Kijk maar eens naar dit filmpje van het Koninklijk Huis.

En het goede antwoord is...

...meneer A deserteerde met medeneming van goederen en misbruik van vertrouwen...

Jahaaa, voor de echte geschiedenisliefhebbers bleek deze historische Wie van de Drie niet al te moeilijk... Vlak voor kerst vroegen wij of de echte Henri Petrus Kievits wilde opstaan en hij werd door de deelnemers unaniem aangewezen: meneer A!

Aan de hand van een beschrijving van een man moest je zeggen welke foto hieraan voldeed. Henri Petrus Kievits (onder meer omschreven als "geen baard en kaalhoofdig") werd op 20 augustus 1861 veroordeeld door de Krijgsraad te ’s-Hertogenbosch, vanwege desertie met medeneming van goederen en misbruik van vertrouwen.

Hanny Damen, Paul Budde (vanuit Australie!), Frans Pasier, Milo Spangberg en Yvette Hoitink stuurden ons het goede antwoord. Het BHIC is de flauwste niet en dus mogen zij alle vijf een scan van een historische foto (uit de fotocollectie van het BHIC) kiezen. De prijswinnaars krijgen hierover zelf een mailtje. Namens het BHIC van harte gefeliciteerd en bedankt voor jullie deelname!

Geheid dat er in jouw koelkast Hero staat!

Hero advertentie in damesbladen voor babyvoeding (links), confiture (rechtsboven) en tomatensap (rechtsonder), 1960

Ook vandaag gunnen we je weer een tipje van de sluier in een mooi archiefstuk dat dit jaar openbaar is geworden. Dit keer van Hero Nederland. Iedereen is opgegroeid met Hero: is het niet met de babyvoeding, dan is het wel met frisdranken, groenten of jam. 

De geschiedenis van Hero gaat terug tot 1914. In februari 1914 vroeg Reinier Jansen een hinderwetvergunning aan bij de burgemeester in Breda, omdat hij van plan was een bedrijf op te richten dat zich bezighield met het voorbereiden van vruchten- en groentenconserven. Hij wilde het bedrijf vestigen op de eerste verdieping van het pakhuis grenzend aan zijn woning aan de Academiesingel 9 in Breda. Midden in de stad dus.

Reiniers vader had al een exporthandel in groenten en fruit onder de naam Fa. A.G.T. Jansen & Zoon. Vooral met de Zwitserse Conservenfabrik Lenzburg Henckell und Roth onderhield hij een innige handelsrelatie. Aangezien met name zacht fruit, zoals frambozen, aardbeien en bessen, tijdens het transport gevoelig was voor bederf, drong deze Zwitserse fabriek aan op verwerking en verduurzaming van dit fruit tot halffabrikaten, zoals vruchtenpulp. Daar zag pa Jansen wel brood in, dus mocht zoonlief zich hierin vast bijten.

Zo gezegd, zo gedaan: Op 22 juli 1914 werd de N.V. Hero Conserven Breda opgericht (HERO is een samentrekking van de namen HEnckel en Roth). Al snel maakte Hero naam met zijn goede kwaliteit en brede assortiment. In de jaren ’30 begon het bedrijf met de productie van frisdranken. Wedden dat jij nu in je koelkast een fles Hero Sinas, Cassis of Fruit2day hebt staan!

In het archief zitten onder andere boeken met prachtige advertentiecampagnes voor het publiek en de vakpers uit de jaren 1960 – 1962.

Reclame voor Perl, frisdrank van Hero, 1961

En zo doet Hero dat nu (commercial voor Fruitontbijt).

Goede Tijden Slechte Tijden maar dan in 1786

...het schriftje van de pastoor...

Geld, chantage, machtsstrijd, prestigeverlies en naïeve meisjes: het lijkt wel een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden. Jongen en meisje willen trouwen, maar vlak voordat het jawoord wordt uitgesproken, duikt er een andere jongen op, die zegt dat de bruid hém al trouwbeloften heeft gedaan.

Pastoor Van den Heuvel schrijft in 1786 uitgebreid over het stel, Matthijs de Klijne en Anna Graat, aan zijn broer die dan in Leuven studeert. Matthijs (een ‘goede sukkelaar’ volgens de pastoor) heeft begin 1786 een huis gekocht. “Het kooitje is klaar, het wordt tijd voor een vogeltje”, zoals de pastoor het uitdrukt. Dat vogeltje is Anna Graat uit Ledeacker, ‘een brave Christelijke en Godsvrezende dochter’. Op 28 januari wordt in Ledeacker, Sint Anthonis en Sambeek voor de eerste keer de ondertrouw van het stel afgekondigd.


Maar een paar dagen voor de tweede afkondiging maakt Peter Pauli van Wanroij, in de wandeling Pauwle Pet genoemd, bezwaar bij de deken in Sint Anthonis tegen dit voorgenomen huwelijk. Volgens hem bestonden er al geheime trouwbeloften tussen hem en Anna. Zij had immers tegen hem gezegd ‘dat zij het doen zoude’. De deken neemt het serieus en waarschuwt de pastoor van Sambeek.
Die zegt echter dat bezwaren ingediend moeten worden bij de schepenbank of de dominee (die in die tijd ook een huwelijk voor de wet mocht sluiten). Dat gebeurt niet en de afkondigingen gaan dus gewoon door. Op 12 februari 1786 treden Anna en Matthijs officieel in het huwelijk. Maar daarmee zijn ze nog niet voor de kerk getrouwd! De deken draagt de pastoor van Sambeek op nog acht dagen te wachten met de inzegening. De ouders van de bruid zet hij inmiddels onder druk om het op een akkoordje te gooien met Pauwle Pet en hem een afkoopsom te betalen. Een bedrag van 100 dukaten wordt genoemd. De ouders gaan liever een proces aan dan ook maar enkele guldens compensatie te betalen.

Er volgt een proces voor de rechtbank van het bisdom Roermond. In Roermond doet de koster een geslaagde poging de zaken ten goede te keren. Zondag om 12 uur doet de secretaris van het bisdom hen uitgeleide met de woorden: “Zijt gerust, ik denk dat zij dingsdag wel zullen trouwen.” En zo gaat het ook: dinsdagochtend vertrekt het bruidspaar naar Sambeek om te gaan trouwen.

Wil je weten waarom meisjes in Ledeacker vanaf dat moment mondslotjes gebruikten? Lees dan het hele verhaal op onze site.

Aan het eind van de vangpijp...

Regiohistoricus op pad...

Nieuwe Kooi: het voeren van de kooieenden...

….wacht de kooiker, maar de gevangen eend houdt er meestal hooguit een ring aan over en wordt weer losgelaten. Maar in vroeger eeuwen kon de eend ‘t niet meer navertellen en eindigde hij als hoofdgerecht, opgediend voor rijke stedelingen. Op een winderige en natte decembermiddag in 2011 nemen we een kijkje in de eendenkooien in de Vughtse Gement. Er zijn er twee: de Oude en de Nieuwe Kooi, die momenteel allebei eigendom zijn van Natuurmonumenten. De districtsbeheerder van die organisatie, Fons Mandigers, gaat mee.

Kooiker Rinus van Engelen in de Oude Kooi

Oude en Nieuwe Kooi vanuit de lucht (Foto Fons Mandigers)

 Als eerste bezoeken we de Oude Kooi, die dateert van 1608. Hij wordt ook wel de Grobbendonckkooi genoemd, naar de eerste eigenaar, Antony Schets, heer van Grobbendonck en gouverneur van ’s-Hertogenbosch van 1601 tot 1629. Fijn dat kooiker Rinus van Engelen uit Deuteren ons vergezelt. Hij kent de kooi van haver tot gort: zijn vader en grootvader beheerden de plek ook al. Laarzen zijn geen overbodige luxe, want richting kooi soppen we tussen de graspollen door. Natuurmonumenten houdt hier de waterstand hoog, zodat het hele gebied aantrekkelijk is voor watervogels. Bij het kooibos aangekomen moeten we zwijgen, want anders zullen de eenden op de plas wegvliegen. Wanneer ’n grote zwerm toch opvliegt, mompelt Rinus: “Het lijkt wel of ze ons ruiken!”. Stilletjes sluipen we langs het kooihuisje en de vangpijpen, die afgedekt worden door verticale rietschermen. Zo kunnen de wilde eenden op de kooiplas ons niet zien, maar kieren in de schermen bieden toch uitzicht op de plas. Rinus pakt een gereedstaande emmer om de tamme eenden, die permanent op de kooi verblijven, te voeren. Aan alles is te zien dat hij zeer begaan is met deze plek. Hopelijk krijgt hij over ’n aantal jaren een even enthousiaste opvolger.

Oude en Nieuwe Kooi op de kaart van Hattinga 1748

In 1652 kreeg Philips van Tienen, commandeur van ’s-Hertogenbosch, toestemming om de Nieuwe Kooi aan te leggen, op enkele honderden meters van de Oude. Bij het toegangshek treffen we kooiker Sjel van Helvoort, die juist op weg was naar huis. In zijn familie gingen drie generaties hem als kooiker voor! Vanwege het hoge water maken we een grote omweg om bij de kooi te komen. Er blijken hier nauwelijks wilde eenden te zijn, maar het aanwezige tamme gevogelte is blij met het voer dat Fons in één van de vangpijpen gooit. In de Nieuwe Kooi vallen de aarden wallen op, overgebleven na de recente uitdieping van de plas. Daardoor hoefden niet overal rietschermen te worden geplaatst. Dat scheelt onderhoud en bovendien worden geluiden van buiten beter afgeschermd.

Eten wat er uit de vangpijp kwam!

Prachtige plekken, deze kooien. En zo dichtbij ‘s-Hertogenbosch en het drukke verkeer! Maar aan de andere kant: zonder die stad waren de eendenkooien er nooit gekomen. Daar woonden immers de mensen die aten wat er uit de (vang)pijp kwam!

Nu nóg meer archieven in te zien!

...uit het vonnissenboek...

Niet alle archieven die in onze depots zijn ondergebracht, zijn meteen openbaar. Voor een kleine vijf procent geldt - omwille van de privacy van nog levende personen, onevenredige benadeling of andere belangen - een beperking op de openbaarheid. Maar die beperking geldt altijd maar voor een bepaalde periode; zodra die is afgelopen, zijn die stukken in te zien. Ieder jaar komen er op die manier nieuwe archieven "bij". Een aantal van deze stukken brengen we deze maand voor het voetlicht.

Ieder jaar worden er nieuwe archiefstukken openbaar. Dat gaat doorgaans geruisloos, maar er zitten vaak boeiende of leuke stukken bij. Het BHIC vervult binnen Noord-Brabant een belangrijke rol in de openbaarheid van de overheid. Onderzoekers, journalisten en andere geïnteresseerden kunnen met eigen ogen zien wat de overheid aan stukken heeft geproduceerd. Maar ook archieven van particulieren komen op de openbaarheidslijst voor. Om meer aandacht aan deze stukken te schenken, staat deze weblog in de maand januari iedere maandag in het teken van een archief dat openbaar is geworden.

Deze eerste keer kijken we in het vonnissenboek van de Arrondissementsbank in 's-Hertogenbosch (1930-1939) alwaar Nicolaas Damen in juni 1937 een pilsje gaat drinken in cafe Den vergulden Hoed in Den Bosch. Dat is althans de bedoeling van Damen maar als cafe-eigenaar Johannes Myvis hem het biertje niet wil schenken, wordt hij boos. Erg boos. "Krijgen doe ik je wel want ik snijd je longen uit je donder; eraan gaan je", roept hij tegen kroegbaas Myvis en hij trekt erbij een mes.

De kroegbaas vlucht de trap op naar de etage erboven waar hij woont maar Damen gaat hem achterna; het mes nog steeds geheven. Uiteindelijk vindt Myvis een veilig onderkomen en Damen druipt af. Een paar maanden later moet hij voorkomen voor "bedreiging met eenig misdrijf tegen het leven gericht" en hij krijgt daarvoor twaalf maanden gevangenisstraf. Rechtdoende: IN NAAM DER KONINGIN!, zo staat in het boek. Deze en een heleboel andere vonnissen zijn vanaf nu ook voor jou in te zien. Meer weten? Kijk dan op onze overzichtslijst.