Schrijf over uw herinnering aan water. Dat was de insteek van de schrijfwedstrijd die het BHIC een paar maanden geleden op touw zette. Stapels mooie verhalen kwamen binnen. Waaronder ook een prachtbijdrage van Toon Rieter over schaatsen. Nu de rayonhoofden bijeenkomen, halen we een fragment uit het verhaal van Rieter.
"Als vanzelf koersten we naar de bekende plek. Ergens aan de kant, nog vóór het zwembad, gingen de ijzers onder. Samen vertrokken, reden we ook min of meer samen weg. Al te druk was het niet, je kon vrijuit schaatsen. Maar dit was niet het kleine ven in Maashees, niet de vijver op Sparrendaal. Tussen de andere schaatsers zag ik algauw geen bekenden meer.
Onder het ijs het water. Hoe diep zou het zijn? Rechts een eiland. Ik schaatste door. Hoe ver ging ik? Als het nu eens… Ergens hoefde maar… Bijna achteraan vond ik het ver genoeg. Schaatste terug. Misschien zag ik er nu weer een van ons.
Ik was niet bang. Ik was er één tussen al die anderen, onbekenden. Een Avercamp-gevoel. De vertrouwde wereld van het Sparrendaalse en onze Sparrendalers lag ineens, hier en nu, aan alle kanten open. Wat overheerste was het gevoel van – niet van alleen zijn, maar van er zijn tussen vele onbekenden en dan hier en daar een bekende. Het was een wereldgevoel. Los zijn, tussen onbekenden, maar door stippellijnen verbonden met de bekenden. Die waren er ook, ergens op de grote plas. Daar was er een. Ik stak mijn hand op of riep wat. Of hij. Hai, Toon.
Ik denk niet dat ik naar meisjes keek, hoewel dit de grote kans was. Of ook wel. Maar het overheersende, het sterke gevoel was dat andere, van in de wereld zijn, een van de vele anderen – en niet bang."
Wil je het hele verhaal lezen? Klik dan hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten