 |
| Hanne, het strálende middelpunt tijdens het feest (1960) |
Op donderdag 18 november 1960 was het feest in het gebouw van het Wit-Gele Kruis in Boekel, maar ook een beetje treurig. Na dertig jaar trouwe dienst, waarin ze 3.350 Boekelse babies in hun eerste dagen had geholpen, legde Hanne Bongers haar werk om gezondheidsredenen neer. Ze was toen 61 jaar en al sinds 26 oktober 1930 in dienst als kraamverzorgster.
Die
beroepskeuze was eigenlijk uit nood geboren. Ze was nog maar net tien maanden getrouwd,
toen haar man een ongeval kreeg, waardoor hij invalide werd. De sociale
voorzieningen waren in die dagen nog heel anders dan nu, en Hanne zou voor de
inkomsten van het jonge gezin moeten gaan zorgen.
In Uden
volgde ze de cursus voor kraamverzorgster en in 1930 haalde ze haar diploma.
Pastoor Kitselaar uit Zeeland trad zo’n beetje op als haar “beschermheer” en
zorgde ervoor dat ze uiteindelijk in Boekel bij het Wit-Gele Kruis terecht
kwam. De eerste Boekelse babies die aan haar zorgen werden toevertrouwd waren
Franciscus Vonk en Antonius van der Aa. Er zouden er nog duizenden volgen,
waaronder 42 tweelingen en een drieling.
De redacteur van Uit onze Knollentuin, waaraan veel van deze gegevens zijn ontleend (met dank aan Bart van de Ven), rekende in 1960 uit hoeveel kilometer Hanne in die dertig jaar wel niet gefietst zou moeten hebben. Het kwam neer op meer dan 200.000 kilometer, ofwel ruim vijf keer de aarde rond. In die dertig jaar versleet Hanne dan ook acht fietsen. Dat fietsen ging altijd maar door, onder alle omstandigheden, weer of geen weer. Kinderen houden daar nu eenmaal geen rekening mee, als ze de wereld in willen.
Ook de
oorlogsomstandigheden speelden geen enkele rol: Hanne ging, met onverduisterde
fietslamp, gewoon op pad als zich weer een nieuwe wereldburger aankondigde. Dat
leidde een enkele keer tot opsluiting door Duitse soldaten, waarna ze dan zelf “verlost” moest worden door de Boekelse wachtmeester van politie Renkens.
Hanne deed haar werk met hart en ziel, stond de Boekelse moeders met raad en daad terzijde en fungeerde voor velen als vertrouwenspersoon. De belangstelling voor haar zilveren jubileum in 1955 was dan ook groot, net als de waardering van de gemeenschap voor haar inzet.
Bron: ‘Uit onze Knollentuin’, Bart van de Ven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten