Tijd voor Max: tijd voor Stuk van het Jaar!

...bij de kleedkamer (met namen!)...

"Nog 10 seconden... nog 5 seconden... en we zijn live!" Donderdagochtend interview ik nog nietsvermoedend een meneer over zijn vroegere werk, donderdagmiddag zit ik in de studio bij Tijd voor Max. Met mijn hart in mijn keel maar voor een goede zaak: de verkiezing van Stuk van het Jaar. Ik mag ons BHIC-stuk voor het voetlicht brengen: een onooglijk schriftje van een pastoor uit Oploo maar met een prachtverhaal. Zo'n kans laat je natuurlijk niet lopen!

Achteraf bleek dat mijn collega Margot al enige tijd de redactie van Tijd voor Max aan het 'masseren' was om aandacht aan de verkiezing Stuk van het Jaar te besteden. Maar daarvan heb ik geen weet dus haar telefoontje "Kun je zo naar Hilversum?" komt tamelijk onverwacht. En dat is maar misschien goed ook. In de auto op weg naar de studio bedenk ik me wat ik allemaal graag wil vertellen. Om dat in één klap weer te vergeten zodra ik de studio binnenstap. Want vanaf dat moment gaat het allemaal snel. Heel snel.

Samen met Jan van der Meer (hoofd archief Rabobank, met wie ik het item mag doen) schudden we het ene handje na het andere. Iemand die een parkeervergunning voor je regelt, iemand die je naar de kleedkamer brengt, iemand voor je zendertje, iemand voor de visagie ("Ik zal maar geen modepopje van je maken?" "Nee!") en iemand die iets te drinken voor je haalt. Nog niet alles bevattend zitten Jan en ik even samen in de kleedkamer. Stikkend van de zenuwen. Bang voor black outs, haperingen en alle andere dingen die mis kunnen gaan. Maar niet voor lang want al snel komt presentatrice Martine van Os een handje geven. En dan moeten we ook nog op de foto, poserend als een soort bruidspaar (het is me nog niet duidelijk waarvoor precies).

En hup weer door naar de studio waar - grote goden - de leader van het programma al draait. Kennelijk gaan we níet eerst oefenen (waar ik eigenlijk wel van uit was gegaan). Weer een meneer die een handje geeft en zegt waar ik moet gaan zitten en dan begint het. Het gaat snel, ik wil nog veel méér vertellen maar de meneer trekt alweer aan mijn stoel. Het is alweer voorbij. Pfff...

Nee, geef mij maar letters. Rustig tikken, een typefout is met één druk op de knop weer hersteld. Dat was in 1786 wel anders. Maar het schriftje van de pastoor - onze nominatie voor de verkiezing - kent nauwelijks doorhalingen. En zijn taalgebruik is prachtig. De pastoor schrijft niet dat de bruidegom een huis heeft gekocht, nee hij schrijft: "Het kooitje is klaar, het wordt tijd voor een vogeltje." En zo gaat het verder over 'goede sukkelaars' en zuiplappen en ontvouwt het leven van de 18de eeuw zich in een onooglijk schriftje.

Dus stem op dit prachtige historische verhaal! Heb ik het tenminste niet allemaal voor niets doorstaan :-)

Marilou

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- GTST in 1786
- Over strelingen en vrijages